Memory: ภาพที่เด็กวาดโดยไม่ถูกครอบงำ

พาเพลินวาดรูปให้ บอกว่านี่รูปแมแม่ เขียวๆสี่เหลี่ยมเล็กๆ ล่างซ้ายคือแบคทีเรียนะ คนวาดบอกมา (กระดาษ TCAS ของหลาน โดนวาดเละเลย)

ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่จินตนาการเด็กคือรูปนี้สวยสำหรับเค้า (ส่วนเรา T T นี่ชั้นเหรอ ฮาาา)

เคยอ่านบทความหนึ่ง พูดถึงเด็กไทยเต็มๆ ในเรื่อง แพทเทิร์นการวาดรูป

สำหรับเด็กที่เรียนหนังสือชั้นประถมไปสักพัก

ถ้าเป็นรูปคนจะวาดแบบนี้ หัว แขน ขา ยืนตรงๆ เด็กผู้หญิงวาดใส่เสื้อ กระโปรง เด็กผู้ชายก็ใส่กางเกง

ถ้าเป็นรูปวิวก็จะประมาณภูเขา มีดวงอาทิตย์แทรกอยู่ มีนกกาบิน มีแม่น้ำ ต้นไม้ด้านล่าง

มองย้อนตัวเอง เออ จิง รูปคนเราวาดแบบนี้จริง และเพื่อนเกือบทั้งห้องตอนประถมก็วาดแบบนี้

ส่วนรูปวิว อย่าให้ said แพทเทิร์นนี้เกือบทุกคน ยกห้องจร้า

คำถาม ทำไมเราวาดรูปแบบนี้ ทั้งที่ตอนเด็กเราวาดแบบนึง มันเหมือนอิสระกว่านี้อ่ะ แถมมันกลายเป็นภาพจำให้เราไม่คิดวาดแบบอื่นมาตลอด จนถึงวันนี้เลยอ่ะ

คุณหมอที่เราอ่านบทความบอกว่า สังคมไทยเอาการศึกษาแบบเดียวครอบงำเด็ก กำหนดแม้กระทั่งความคิดเด็กว่าต้องคิดแบบนี้ คิดแบบอื่นคือผิด แล้วสมองเด็กในเวลานี้คือกำลัง Memory รัวๆ แถมประทับลง ROM แทบจะถาวร นั่นคือที่มาที่พอนึกจะวาดภาพก็จะวาดแบบนี้  (พูดถึงคนส่วนมากนะ) จริงๆ มันอธิบายได้ด้วยทฤษฏีแหละ แต่จำไม่ได้แล้ว เพราะอ่านมาอีกที

เราอ่านแล้วก็ได้คิดว่า รูปตอนนี้ที่พาเพลินวาดคือสิ่งมีค่ามากสำหรับเรา เพราะไม่รู้ว่าเราจะต้านการศึกษาแบบยัดเยียดความคิดให้พาเพลินได้หรือเปล่า ถ้าวิธีการเหล่านี้ไม่มีแล้วในครูรุ่นใหม่ ครูสอนให้คิด ให้ออกแบบ ให้หาเหตุผล เราว่าเด็กจะวาดออกมาต่างกรรมต่างวาระมาก น่าจะสนุกเวลาให้อธิบาย มันคือไม่มีผิดถูก

แต่ถ้ายังมีการยัดเยียดแบบเดิมๆ เราคงต้องสอนของฝั่งเราให้เอาตัวรอดให้ได้ในการศึกษาไทย

คุณหมอตบท้ายว่า Family สำคัญสุด คุณพึ่งรัฐไม่ได้แล้ว ณ วันนี้ คุณต้องพึ่งตัวเอง ...คมมากค่ะหมอ จริง 100% ในมุมมองของเรา